Lejla is een jonge vrouw die vastzit in een troosteloos bestaan dat bestaat uit werken en zorgen voor haar veeleisende vader. Ze leeft op wanneer ze Vedad ontmoet en ziet de mogelijkheid op een zonnige toekomst, maar kan ze haar vader in de steek laten? Psychologisch drama duurt amper 20 minuten, maar dat voelt als een eeuwigheid. Regisseur Bouma gebruikt langdurige statische shots, mogelijk met de bedoeling de saaiheid van Lejla's bestaan voelbaar te maken. Het effect is echter dat de film daardoor saai wordt. De traag uitgesproken dialogen maken het er niet beter op.
Meryem is leidster van een peloton veelal, maar niet uitsluitend vrouwelijke Koerdische strijders in Noord-Syrië. Reber Dosky volgt Meryem en haar soldaten tijdens de dagelijkse gang van zaken. Fascinerend vanwege de afwisselend luchtige en zakelijke gang van zaken. De soldaten lachen om Dosky's onwennigheid wanneer er vlakbij een vuurgevecht is en tactische besprekingen of gesprekken over bomaanvallen zijn verstoken van de opgepompte dramatiek die je zou verwachten. Maar het is vooral de menselijkheid van Meryem, die een rouwende soldaat persoonlijk troost. Wie na het zien van deze film nog durft te zeggen dat vrouwen hun mannetje niet staan in het heetst van de strijd, moet zich toch ernstig achter de oren krabben. Het abrupte einde is een minpunt.
De 86-jarige grootmoeder van regisseur Froukje van Wengerden vertelt over een traumatische oorlogservaring die zij had toen zijn 14 was. Ondertussen kijken we naar een collega aan 14-jarige meisjes van nu. Het is een sterk visueel concept, omdat je je daardoor gemakkelijker kunt identificeren met het 14-jarige meisje van toen, maar de film had beter gewerkt als er minder pauzes in het verhaal zaten en de shots van de meisjes van nu flink waren ingekort. Een interessant, maar niet helemaal geslaagd experiment.
Maddie Stone is een 15-jarige meid die op school illegaal handelt in Pick-N-Mix en zich door niemand de les laat lezen. En een ieder die haar herinnert aan het feit dat haar vader wegens doodslag in de gevangenis zit, krijgt er flink van langs. Daardoor heeft ze zichzelf al een aantal keer flink in de nesten gewerkt op school. Die problemen worden groter wanneer een oudere, even meedogenloze en onverzettelijke jongen een poging doet haar handel te ondermijnen. Dynamisch gefilmd zonder dat de camera ooit de aandacht naar zich toetrekt. Die aandacht gaat namelijk volledig naar Jessica Barden die werkelijk fenomenaal is in de hoofdrol. Deze ervaren actrice alleen al met haar ogen een complex scale aan emoties uit weet te drukken tot aan de schokkende, maar sterke ontknoping toe.
Rosario slijt haar dagen vooral met de zorg van haar veeleisende, bedlegerige man. Haar familie ziet niet hoezeer ze lijdt onder de situatie, maar Rosario denkt er nu serieus aan haar ondankbare huwelijkse verplichtingen te laten voor wat ze zijn en nieuw leven te starten. Thematisch vergelijkbaar met Lejla, maar hier zijn de karakteriseringen zwa: de echtgenoot is zo iemand die zeurt als je niet binnen een paar seconden bij z'n bed staat en het contrast tussen Rosario en de rest van de familie tijdens een verjaardagsfeestje is zo nadrukkelijk dat het niet te geloven is dat niemand zich beseft hoe Rosario zich voelt. Het laatste shot is visueel interessant, maar niet bevredigend.
Reacties
Een reactie posten