Nummer 46: The French Connection [1971 –
William Friedkin]
William Friedkin heeft nog steeds de reputatie van één van de Bad Boys of
Hollywood. Die reputatie verwierf hij vooral door een combinatie van zijn
eigenzinnigheid gekoppeld aan een aantal anekdotes over het filmen van "The Exorcist", zijn beroemdste film die zijn opvolger was van "The French Connection".
Voor die film sloeg hij één acteur in zijn gezicht voor een take, jaagde hij
acteurs meerdere malen de stuipen op het lijf door tijdens een take achter hun
rug een pistool af te laten gaan, waardoor de acteurs de juiste schrikreactie
hadden en Burstyn liep een permanente rugbeschadiging op als gevolg van de scène
waarin Linda Blair haar van het bed gooit. Ook in "The French Connection" is op een aantal momenten duidelijk te merken
dat Friedkin zijn cast en crew tot het uiterste liet gaan.
De film speelt zich af in New York, werd volledig op locatie gefilmd en aangezien de openingsscènes zich in december afspelen [gezien Gene Hackmans vermomming als Kerstman], moest die in bittere kou worden opgenomen. De koude adem van de acteurs is zichtbaar en de kou is, mede doordat de kleuren verzadigd zijn, haast voelbaar. Hackman [links] en Roy Scheider [rechts] zijn keiharde politieagenten en dat wordt duidelijk in de vroege scène in een bar die, nadat Schneider met een mes is verwond, leidt tot een lange achtervolging waarin alle 3 acteurs tot het uiterste gaan en director of photography Owen Roizman moet het bovendien allemaal perfect in beeld brengen.
De
scène eindigt bij de bouwval in een sterk verwaarloosde straat in New York [foto hierboven] waarbij de arrestant nog een paar flinke trappen na krijgt. Mede door de roemruchte Hays-code was het al sinds de jaren ’30 haast
onvermijdelijk dat Hollywood politie-agenten, ook al hadden ze tekortkomingen,
altijd als helden neerzette. En dat betekende dat ze altijd werkten volgens het
boekje, zich hielden aan de wet. Overtreden van de wet was uit den boze en
resulteerde in oneervol ontslag of nog erger. Nadat films als "The Wild Bunch" en "Bonnie and Clyde" eind jaren ’60 de grenzen van gewelddadigheid drastisch
verlegden, ging Friedkin een paar stappen verder door ook nog eens korte metten
te maken met het romantische beeld van de politie: Popeye Doyle [Hackman] en
Buddy Russo [Scheider] doen wat nodig is en schuwen geweld en intimidatie
geenszins om het resultaat te krijgen dat ze voor ogen hebben. Op de filmposter [uiterst boven] zien we dat Popeye Doyle een voortvluchtige sluipschutter in zijn rug schiet, een scène die het publiek enorm schokte. "The French Connection" werpt dan ook de
vraag op of agenten als Doyle en Russo, die te maken hebben met de zwaarste
criminelen – de sluipschutter in kwestie heeft kort te voren drie ongewapende
mensen gedood – zich boven de wet mogen stellen om dit tuig van de straat te
krijgen.
Maar "The French Connection" is vooral beroemd vanwege een achtervolgingsscène die velen tot de beste aller tijden hebben uitgeroepen. De
enige concurrentie in deze categorie komt uit "Bullit" [1968] en "The Seven-Ups" [1973]. En niet
geheel toevallig was Philip D’Antoni bij elk van die films betrokken als
producer of [bij The Seven-ups, een onofficiële sequel met Roy Scheider als
Buddy] als regisseur. Deze achtervolgingen bevatten geen special effects, laat
staan CGI, maar wel voortreffelijk en vaak levensgevaarlijk stuntwerk. In "The French Connection" is het ook de moeite waard om te letten op de geweldige
sound-effects, waardoor je de indruk hebt dat Hackman op topsnelheid door de
drukke straten van New York rijdt. De botsingen zijn zo echt als ze maar kunnen
zijn en tonen het beste werk dat de klassieke stuntmannen ooit hebben laten
zien. De scène is tot in de puntjes geregisseerd en bevat tientallen auto’s
wiens bewegingen perfect getimed moesten worden. Een complexe en uiterst dure
operatie waar producers tegenwoordig geen geld meer voor over hebben, maar
Philip D’Antoni maakte hier ware kunstwerken van.
Reacties
Een reactie posten