De vijftienjarige Kay gaat graag met z'n vrienden erop uit met de motorfiets, maar wanneer hij vriendschap sluit met Melody ontdekt hij een andere kant van zichzelf die hem verwart en zijn bestaande relaties bedreigen. Het is niet zo moeilijk te raden welke kant de film op gaat en regisseur Zara Dwinger brengt geen nieuwe inzichten in deze coming-of-age-film. Het voorspelbare verloop en het einde is gejat uit een veel betere jongerendrama uit 2003.
Technisch inventieve film over hoe wat een vriendenfeestje had moeten zijn voor de 14-jarige Elise uitloopt op een ramp dankzij de dodelijk combinatie van onbetrouwbare 'vrienden' en social media. Het scherm van Elises telefoon staat letterlijk centraal in deze ijzersterke film, die niet alleen een scherp gemonteerde waarschuwing is voor de gevolgen van typische puberfouten, maar ook enige inzicht geeft in de verslaving aan dat kleine scherm onder jongeren en hoe dat de relatie met ouders direct beïnvloedt. Een sterk, goed uitgewerkt visueel concept met een scherpe ontknoping met een uitstekende educatieve waarde bovendien.
Kai en Thomas zijn beste vrienden met welgestelde ouders die het voor hun mogelijk maken om in prestigieuze Cavello-kleding rond te lopen. Wanneer het Amsterdamse en Aussie-dragende meisje Luca in hun klas komt te zitten, zijn ze beiden door haar gefascineerd. Maar hun gevoelens voor Luca hebben een grote impact op hun vriendschap. Goed gespeeld door de jeugdige cast en het scenario heeft zeker aan het begin een aantal sterke ironische momenten die de gevoelens van jaloezie meer begrijpelijk maken. Je vraagt je wel af waarom Kais gedrag onbestraft blijft en het einde is wel erg melodramatisch.
Wanneer iemand schoten lost in een middelbare school gaat de school in lockdown. De veel geplaagde Julian moet zich noodgedwongen verstoppen in de jongens WC, waar hij even later oog in oog komt te staan met de schutter. De film simplificeert de complexe psychologische problemen die jongeren in het (recente) verleden heeft aangezet tot schietpartijen en lijkt te suggereren dat het komt omdat school voor velen niet zo leuk is. Intens geacteerd, maar dit voelt meer als exploitatie dan meditatie.
Het is knap hoe regisseur Aiman Hassani erin slaagt om binnen 10 minuten een psychologisch complex verhaal te vertellen dat potentieel genoeg stof biedt voor 120 minuten. Hassani verspilt geen enkele frame in deze ritmisch gemonteerde film waarin alle aspecten van de verwerking van het vooruitzicht dat je waarschijnlijk binnenkort zult sterven. De dialoog is spaarzaam, het acteerwerk overtuigend... maar omdat Hassani ervoor kiest elk shot ongeveer even kort te laten duren, word je als kijker nooit echt meegezogen in het verhaal. Natuurlijk kun je zeggen dat #YOLO4REAL daarmee het constante ritme van het leven volgt, maar dat neemt niet weg dat een beetje variatie in dat ritme de film een grote dramatische impact had gegeven.
Reacties
Een reactie posten