Een jonge man staat in een cel op een stoel met zijn hoofd in een strop, een prop in zijn mond en zijn handen geboeid. Een andere man komt binnen, verontschuldigt zich en eist vervolgens dat de jonge man een formulier tekent. Wanneer de jonge man weigert, gaat de man over marteltechnieken die de jonge man doorstaat door zich terug te trekken in een fantasiewereld. Technisch redelijk en duidelijk geïnspireerd door David Lynch, maar dit voelt meer als een serie willekeurige beelden, zonder samenhang, visie en vooral zonder dramatische impact.
My beautiful corpse => 2
De Engelse ondertiteling zat vol taalfouten en ik versta nauwelijks Frans, dus dat maakt het moeilijk om deze film volledig op waarde schatten. Maar het is haarfijn duidelijk dat dit een literair werkje is met veel hoogdravende dialoog dat zich (dus) beter leent voor papier. Tot mijn verbazing is dit een bewerking van een theaterstuk van George Buchner. Blijkbaar is er publiek te vinden dat dit soort pseudo-filosofische geleuter aan kan horen, maar ik moet er van gruwen.
Een meisje dat op zoek is naar een station komt 's avonds laat terecht op een donker pleintje dat je alleen vindt in dorpjes waar geen station te bekennen valt. Daar vraagt een jongen of ze gelooft dat hij kan vliegen. Een excuus voor een paar aardige effecten, vergezeld van een majestueuze score die wellicht iets te pompeus is voor deze kleine film, maar het versterkt wel het magische gevoel dat deze film wel degelijk heeft. Maar het einde is ronduit vaag.
Lola is werkzaam in een rondreizend circus en voelt zich veilig in dat kleine wereldje. Wanneer een terroristische aanslag in Duitsland de gemoederen bij haar collega's begint te beheersen, voelt het alsof haar wereldje in duigen barst. Wie denkt dat dit een aanklacht is tegen de invloed van social media op het hier en nu, zit er helaas helemaal naast. Hoewel Hannah Boer prima is in de hoofdrol, neemt de film teveel tijd om tot het weinig opzienbarende en twijfelachtige einde te komen.
Een jonge vrouw durft zich niet open en bloot door een sauna te lopen. Wanneer ze éénmaal een eigen plekje heeft gevonden, duikt ze (letterlijk) in een fantasiewereld die haar bevrijdt van haar schaamte. De visuele stijl van Verhoeks is origineel en veelbelovend, maar de fantasiewereld zit voor onsubtiele en wat kinderachtige seksuele symboliek die de schoonheid van de animatie doet verbleken. Michelle Verhoeks is een inventieve animator, maar heeft als regisseur nog niet diezelfde volwassenheid bereikt.
Een film waar nauwelijks een touw aan vast valt te knopen: een man beschrijft een vage droom aan zijn vrouw en we zien daarbij droomachtige beelden die in mijn beleving niets te maken hebben met wat hij vertelt. Het is technisch goed gemaakt, maar bijzonder verwarrend en daardoor ronduit vervelend. Dit is, om Freek de Jonge maar eens te citeren, semi-satirisch, onbegrijpelijk vrijblijvend.
Reacties
Een reactie posten