Wanneer een kerkgebouw op een regenachtige avond kampt met een ernstige lekkage, vlak voor een dienst, roept pastoor Jacob de hulp in van David en Michael. Kort nadat Michael op pad is gegaan om een loodgieter te vinden, verschijnt een aimabele, maar ook wat zonderlinge man die denkt de problemen in een handomdraai te kunnen oplossen. David is cynisch en wantrouwig en Jacob weet niet goed of hij deze 'loodgieter' moet geloven. De religieuze verwijzingen in de namen (de loodgieter heet Immanuel) liggen er wat te dik bovenop in deze pretentieloze, maar bijzonder amusante vertelling met een sterk einde.
Een experimentele dansfilm die mij niet wist te raken. Ik moet daarbij wel zeggen dat mijn kennis van en liefde voor dans voortkomt uit de MGM-musicals uit de Gouden Eeuw van Hollywood, maar ik ben van mening dat montage de schoonheid van de dans ontneemt. Regisseur Timo Zhalnin maakt wel optimaal gebruik van de locatie aan het water om het verhaal te vertellen, maar het blijft wat steken in de wat pretentieuze sfeer van een mythologische vertelling over het leven. Dat is het in feite ook en over de dansers geen woord van kritiek, maar afgezien van een trackingshot over het water tegen het einde, vond ik het weinig filmisch.
Korte faux-documentaire gebaseerd op één grap... maar het is een goede. Helaas geeft Schmidt de clou al weg in de openingsscène en proberen de acteurs wat te nadrukkelijk grappig te zijn. Het slot is bovendien smakeloos en doet vermoeden dat de film is uitgewerkt tijdens een drinkgelag in een studentenhuis. Een goede grap, niet al te best verteld. Wel aardig dus.
De hoogzwangere Anne en haar vriend Gus wandelen over het strand naar een rotsformatie met daarin en een grot. De onheilspellend zwervende camera en de ongewone soundtrack doen vermoeden dat we met een horrorfilm te maken hebben, maar Neuville blijkt hele andere intenties te hebben. Een langdradige plagerij gefilmd zonder kunstmatige belichting, waardoor de toch al niet interessante finale nauwelijks te zien is. Maar waar zijn die kannibalistische holbewoners als je ze nodig hebt?
De geest van Bert Haanstra is duidelijk levend in deze boeiende blik op onze verwrongen relatie met de natuur, alsmede de manier waarop we natuur naar onze hand zetten. Dat levert prachtige, regelmatig amusante, maar vooral goed doordachte beelden op die je niet snel zult vergeten. Een prachtig, maar nooit prekerig, pleidooi voor de natuur, alsmede een eerbetoon aan de inventiviteit van de mens, voor wie de magie van de natuur nooit verloren zal gaan. De combinatie van humor, warmte en vooral zelfreflectie deed mij denken aan Haanstra's 'Alleman'. Seb Visser weet waar hij de mosterd haalt. Iemand om in de gaten te houden!
Reacties
Een reactie posten