De opening van dit eerste filmblok van het Eindhovens Filmfestival intrigeert door een sterke combinatie van een eigenzinnige, gejaagde vorm van animatie en een zichzelf opzwepende elektronische. De beperkte voice-over intrigeert en biedt voldoende houvast zonder de betekenis van de rood-wit-blauw animatie voor de kijker in te vullen. Experimenteel en intellectueel prikkelend qua vorm en inhoud, een geslaagde mix.
De beelden doen aanvankelijk denken aan de onvolledig filmdownload, waardoor twee scènes met elkaar vermengd worden zonder dat je eigenlijk precies weet waar je naar zit te kijken. Dat gevoel overheerst gedurende de speelduur van 6 minuten, mede omdat de samenhang tussen de beelden die wél herkenbaar zijn erg onduidelijk is. Duidelijk is dat Silberstein iets wil zeggen over de wereld waarin we leven, maar die boodschap verdrinkt onder de (letterlijk) vage beelden en een wat willekeurige soundtrack.
Met 17 minuten de langste film in dit blok. Het betreft een jongen die vrijwel dagelijks rondhangt op een station in Basel. Wanneer zijn ouders een brief krijgen van jeugdzorg waaruit blijkt dat buren ze beschuldigen van het verwaarlozen van hun kind, reageert vader onverschillig en twijfelt moeder aan haar geschiktheid als ouder. Het grootste deel van deze verfilming, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, speelt zich af op de mistroostige station in Basel. Een punt dat vrijwel meteen duidelijk is, maar Vetter rekt de weinigzeggende shots van de jongen die alleen over het perron slentert nogal, zeker gezien het wat abrupte einde wanneer de jongen een stationwerker ontmoet.
The Little Fish And The Crocodile [Germany - Stefanie Plattner] => 8,5Het indrukwekkende droneshot aan het begin toont de prachtig locatie waar deze vrije interpretatie van een oud Ghanees verhaal zich afspeelt. In Odzala National Park vertelt een volwassen man het verhaal van de vis en de krokodil die samen in dezelfde rivier wonen, maar elkaar nog nooit hebben ontmoet. Kinderen van kleuterschool Sanza Mobimba zijn gehuld in kleurrijke kostuums en make-up en spelen het verhaal met verve (sic!) na. Maar dit verhaal eindigt niet zoals je zou verwachten. Dit is een prachtig gefilmde, hoopvolle meditatie over hoe volksverhalen generaties met elkaar verbindt, maar ook hoe een nieuwe generatie het verloop van het verhaal kan beïnvloeden.
Technisch sublieme film waarin je vergeven wordt als je tot het einde twijfelt of de 'poppen' niet gewoon acteurs zijn die in stop-motion zijn gefilmd. De gebruikte poppen zien er niet alleen extreem levensecht uit, de bewegingen laten ook zien dat de kunst van stop-motion in de 90 jaar sinds The Lost World zeer ver is gekomen. Maar die vorm leidt mogelijk wel wat af van de inhoud. Dat was bij mij in ieder geval zeker zo en ik vond het moeilijk om enig chocola te maken van de gebeurtenissen tijdens een diner met 5 weelderig geklede figuren en een zesde (ongeklede) gast die zich niet conformeert aan de rest. Als ik de samenvatting in het programmaboekje niet had nagelezen, had ik het niet kunnen na vertellen.
Eén van de belangrijkste redenen voor de populariteit van William Shakespeare is dat zijn woorden associaties oproepen met het publiek. De woorden zijn zo veelzeggend dat je het overbodig is om die in beeld proberen te brengen. Succesvolle Shakespeare-verfilmingen zorgen dan ook dat de vorm een aanvulling is op de inhoud en niet simpelweg een kopie daarvan. Deze korte animatie pakt één van de beroemdste monologen van William Shakespeare op letterlijke wijze en voegt derhalve helemaal niets toe. Bovendien klopt de timing niet.
Dion Vinckens vertolking als de 'protagonist' is erg gemanierd, maar Vernee weet op slimme wijze de toenemende onrust in het hoofd van die protagonist uit te beelden, daarbij gebruik makend van steeds snellere montage en kleur. Julien Croiset zet de toon als de betweterige verkoper van de toneelkijker uit de titel. "Voor toneel of opera?" vraagt hij. "Opera", is het antwoord. "Oh, dan moet u een toneelkijker hebben." Herman Finkers had het niet beter kunnen bedenken. En Edgar Geurink is gepast sinister als de oplettende theaterbediende.
H [Guatemala - Carlos Jolón] => 2,5
Een experimentele film die begint met het beruchtste shot uit Persona van Ingmar Bergman (de penis) en eindigt met een kopie van het slot van datzelfde meesterwerk. Daar tussenin komt een soort mixtape van verschillende liedjes zonder samenhang. Erger is dat er nauwelijks samenhang is tussen de afzonderlijke liedjes en de bijbehorende beelden. Het doel van deze 'collage' is blijkbaar dat de kijker zijn eigen invulling kan geven aan de beelden. Maar ja, druist dat niet in tegen pure cinema? Wat zou Ingmar Bergman hier zelf van gevonden hebben? Weinig, vrees ik.
Reacties
Een reactie posten