Meneer Niets en Meneer Helemaaaal-Niets

 “De Amerikaanse Presidentsverkiezingen. Moet ik daar nog in meegaan?”, verzuchtte Freek de Jonge in ‘De Estafette’, zijn oudejaarsconference van 1992. “De verkiezingen tussen Meneer Niets en Meneer Helemaaaal-Niets!” 28 jaar later is het een treffende beschrijving van wat het electoraat in de Verenigde Staten staat te wachten. De speeches waarmee Kamela Harris en Joe Biden de nominatie voor het presidentschap namens de Democratic Party accepteerden, maakten duidelijk dat de door Trump gebruikte bijnaam ‘Slow Joe’ bepaald niet uit de lucht gegrepen is en dat Kamela Harris nog flink wat media-training nodig heeft om de zwevende kiezer te overtuigen van haar geschiktheid als de toekomstige Vice-President en beoogde presidentskandidaat voor 2024.

 Voor een ervaren officier van justitie maakte Harris een stijve, onzekere indruk in een speech die duidelijk vóór haar, maar niet dóór haar was geschreven. De trage intonatie deed mij vermoeden dat iemand vergeten was dat de aanwijzing “Hold for applause” deze keer overbodig was. De structuur van beide speeches was in grote lijnen identiek: begin te vertellen hoe goed je wel niet bent; accepteer de nominatie; leg uit waarom Trump drie keer niks is; maak een paar opmerkingen die verkeerd vallen; haal een thema aan dat je dusdanig aan het hart gaat dat je je stem verheft en met je wijsvinger naar de camera wijst; prijs je politieke wederhelft; maak duidelijk dat deze verkiezingen (net als alle voorgaande) belangrijker zijn dan ooit en eindig met wat slijmerij en een zegening.

 Biden probeerde iets meer op het gevoel te spelen door te verwijzen naar de tragische dood van zijn eerste vrouw en die van zijn zoon Beau Biden, een oorlogsveteraan die in 2015 stierf aan een hersentumor. De presidentskandidaat leek daarmee op de goede weg, maar beging opeens een kapitale fout: hij noemde Barack Obama ‘een geweldige president’! Harris maakte overigens een soortgelijke blunder met haar lof voor Hillary Clinton. Het is weliswaar goed gebruik om je voorganger te prijzen, maar het Democratische campagneteam is blijkbaar vergeten dat zowel Obama als Clinton medeverantwoordelijk zijn voor de rampzalige nederlaag in 2016.

 Obama wist zich weliswaar altijd te gedragen als een staatsman, maar hij heeft van zijn beloften maar weinig waar weten te maken. Hoewel hij zich na elke schietpartij uitsprak voor een wijziging in de wapenwet, veranderde er op dat gebied helemaal niets. Obama’s bezoek in 2016 aan Flint, waar met name de arme, zwarte bevolking het slachtoffer was van een schandaal omtrent giftig drinkwater, liep uit op een deceptie toen Obama voor het oog van de camera vroeg om een glas water en er zogenaamd een slok van dronk om aan te tonen dat er niets aan de hand was. Daarmee verloor hij daar het vertrouwen van een belangrijk deel van zijn achterban. De dubieuze wijze waarop de Democratische Partij in 2016 Hillary Clintons belangrijkste politieke tegenstander Bernie Sanders buitenspel zette, heeft de partij nog meer schade berokkend. Partijbonzen haalden kiesmannen over om voor Clinton te stemmen, hoewel de districten die zij vertegenwoordigden in veel gevallen voor Bernie Sanders hadden gekozen.

 Joe Biden is mijn inziens de slechtst mogelijke kandidaat die de Democraten hadden kunnen voordragen en de Democratische conventie bevestigt dat er sinds de strijd tussen George Herbert Bush en Bill Clinton in 1992 niets is veranderd. Rest alleen nog de vraag of Joe Biden ‘Meneer Niets’ of ‘Meneer Helemaaaal-Niets’ zal blijken te zijn. Ik vrees dat de oude grijsaard in een debat met de huidige president net zo kansloos ten onder zal gaan als Jeb Bush. Weet u nog? Het sullige broertje van diea ndere ‘Meneer Helemaaaal- Niets’.